Przygotowaliśmy broszurę o Przystankach Polskości!
Zadanie „Przystanki Polskości” dofinansowano ze środków Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017 – 2022 w ramach Programu Dotacyjnego „Koalicje dla Niepodległej #wiktoria1920”
O broszurze wydanej w ramach Zadania: „Przystanki Polskości. Bitwa Warszawska”
W ramach realizowanego projektu „Przystanki Polskości” powstała broszura opisująca historię Bitwy Warszawskiej ze szczególnym uwzględnieniem jej lokalnych wątków. Ma tytuł „Przystanki Polskości. Bitwa Warszawska”. Zamieszczony w niej został tekst dotyczący przyczyn wojny polsko – bolszewickiej, przebieg Bitwy Warszawskiej: m.in. opis walk nad Wkrą, kontruderzenie znad Wieprza, jest tu także opis Sił Zbrojnych WP w trakcie prowadzonych działań wojennych, opis strat jakie poniosło Wojsko Polskie w Bitwie w porównaniu do strat wroga, jest notatka o zawieszeniu broni oraz znaczeniu jakie dla Polski i całej Europy miał „Cud nad Wisłą”. Ciekawy rozdział stanowią tzw. „Epizody na miarę zwycięstwa”, w których mowa jest o złamaniu przez Polaków szyfrów Armii czerwonej, czy zdobyciu radiostacji wroga, dzięki czemu możliwe stało się nie tylko rozszyfrowywanie rozkazów przekazywanych przez dowództwo czerwonoarmistom z Mińska, ale i skuteczne zagłuszanie tychże informacji.
Broszura nawiązuje także do naszych lokalnych Bohaterów Bitwy Warszawskiej – znalazły się w niej ich biogramy oraz fotografie. Przedstawiono sylwetki: Teofila Spychały, Kazimierza Rybickiego, Jana Nepomucena Sławińskiego oraz Bogdana Bederskiego. Broszura zawiera ponadto mapę, na której zaznaczone są wszystkie „Przystanki Polskości” jakie stworzono na terenie powiatu pilskiego.
Została wydana w liczbie 500 egzemplarzy – zostaną one przekazane do szkół partnerskich projektu podczas spotkań na lekcjach historii przy Przystankach w celu ułatwienia mlodzieży procesu dydaktycznego. Dzięki broszurze, która stanowi swoisty materiał edukacyjno – dydaktyczny podczas lekcji historycznych przy Przystankach, możliwe będzie także dalsze prowadzenie zajęć w przedmiotowej tematyce już po zakończeniu realizacji projektu. Broszura ta zostanie udostępniana nieodpłatnie wszystkim uczestnikom żywych plenerowych lekcji historii.
Bohaterowie naszego regionu przedstawieni w wydawnictwie:
Teofil SPYCHAŁA: (1895-1968) Urodził się w Liszkowie, gm. Łobżenica. W maju 1915 powołany do armii pruskiej, służył w 49 PP w Gnieźnie. Walczył na froncie wschodnim. Był ranny. Później służył w 140 PP z Inowrocławia, walczył m.in. pod Verdun. Awansował na ppor., odznaczony Krzyżem Żelaznym I klasy. Był kilkakrotnie ranny. Jesienią 1918 r. zwolniony z wojska. Wrócił do Liszkowa. 26 listopada 1918 r. był współtwórcą Powiatowej Rady Ludowej w Wyrzysku. Po wybuchu Powstania stworzył oddział, z którym walczył o Wyrzysk i Osiek. Dwukrotnie dowodził nieudanymi atakami na Wysoką. Następnie walczył o Szubin i Kcynię. Z 7 PSW zajmował w styczniu 1920 r. przyznane Polsce tereny północnej Wielkopolski. Następnie udał się na front wschodni. Uczestnik bitwy warszawskiej w sierp-niu 1920 r. Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości. Po powrocie do Liszkowa był nauczycielem w Górce Klasztornej i Ujściu. W okresie okupacji pracował jako robotnik przymusowy na terenie Fryzji. Po wyzwoleniu wstąpił do dyw. gen. Stanisława Maczka i służył na terenie Niemiec.
Por. Kazimierz RYBICKI – (1897-1985) Urodził się w Reszynku, pow. Strzelno. Po ukończeniu szkoły średniej w 1915 r. został powołany do armii pruskiej. Ranny na froncie zachodnim, po rekonwale-scencji trafił do jednostki balonowej w Pile. Na wieść o wybuchu Powstania przyłączył się do oddziału Straży Ludowej i walczył o wyzwolenie Ostrowa Wlkp. Następnie służył w 29 PP w Kaliszu, a w marcu skierowany został do 3 eskadry lotniczej w Poznaniu. Latem 1919 r. w stopniu sierżanta walczył na froncie wschodnim. W kwietniu 1920 r. po ukończeniu szkoły oficerskiej w Poznaniu, awansowany do stopnia podporucznika i oddelegowany do 65 PP w Starogardzie Gdańskim. Z pułkiem walczył w wojnie bolszewickiej 1920 r. Od-znaczony Krzyżem Virtuti Militari. Lata międzywojenne spędził na służbie w 65 PP jako porucznik (1922 r.) dowódca kompanii a następnie batalionu (po awansie na kapitana w1924 r.). Od 1938 r. już jako major (1937 r.) służył w 74 PP w Lublińcu, z którym brał udział w woj-nie obronnej 1939 r. Po kapitulacji jednostki sformował oddział, z którym przebijał się w stronę Warszawy. Po kapitulacji stolicy przedostał się do Wilna, skąd zamierzał udać się do Francji do armii gen. Władysława Sikorskiego. Aresztowany przez Litwinów, oddany w ręce NKWD. Sądzony i skazany na 5 lat syberyjskiego łagru. Zwolniony latem 1941 r. trafił do armii gen. W. Andersa. Odbył szlak bojowy II Korpusu Polskiego. Był uczestnikiem bitwy pod Monte Cassino. Odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari.
Jan SŁAWIŃSKI – jeden z najwybitniejszych powstańców wielkopolskich ziemi nadnoteckiej. W 1915 r. powołany został do armii niemieckiej, walcząc początkowo na froncie wschodnim, a następnie na froncie zachodnim. Dwukrotnie ranny, został odznaczony żelaznym Krzyżem II Klasy. W uznaniu jego zasług i doświadczenia skierowano go na kurs oficerski. Z końcem 1918 r., po demobilizacji, zjawił się w Kcyni, biorąc udział w pracach przygotowawczych do wybuchu powstania. 31 grudnia z oddziałem ppor. Kowalskiego uderzył na kompanię niemiecką stacjonującą na dworcu w Kcyni, którą rozbito, zdobywając znaczną liczbę broni. W styczniu 1919 r. organizował pierwsze kompanie kcyńskie, a następnie batalion. Koordynował bitwy o Mroczę, Wysoką, Ślesin, Szubin oraz ewakuację Nakła. W szeregach wojsk wielkopolskich uczestniczył w walkach na froncie wschodnim, m.in. w ofensywie kijowskiej i w bitwie warszawskiej. Za odwagę otrzymał wiele odznaczeń w tym Order Virtuti Militari. Po zakończeniu działań wojennych przez kilka lat pozostawał w szeregach Wojska Polskiego, zdobywając kolejne stopnie wojskowe do majora włącznie. Wojsko opuścił w 1923 r., osiedlając się w gospodarstwie rolnym w Białośliwiu, gdzie też pełnił funkcję wójta. W przededniu II wojny światowej, major Jan Sławiński został powołany do wojska i początkowo powierzono mu dowództwo Komendy Placu w Bydgoszczy, czyli całego garnizonu bydgoskiego obrony miasta oraz dowództwo 82. batalionu wartowniczego. Na jego prośbę, 2 września kierownictwo placówki objął mjr Władysław Albrycht, a on sam osobiście dowodził już tylko 82. batalionem. Z nim przeszedł cały szlak bojowy, od Bydgoszczy aż nad Bzurę. W dniu 3 września kierował likwidacją niemieckiej dywersji w Bydgoszczy i zaprowadzaniem w mieście porządku. 15 września został poważnie ranny w wypadku samochodowym i resztę działań wojennych spędził w szpitalu wojskowym. Wkrótce też dostał się do niewoli niemieckiej i wojnę spędził w sławnym oflagu w Woldenbergu. Ostatecznie dosłużył się stopnia podpułkownika. Zmarł w Poznaniu w 1978 r.
Bogdan BEDERSKI – (1890-1975)Ur. 10 marca 1890 r. w Wysokiej. Podczas I wojny światowej w sze-regach armii pruskiej walczył na froncie zachodnim. Po powrocie do Wysokiej przystąpił do Powstania Wielkopolskiego. Uczestniczył w walkach o Wysoką 5–6 oraz 7–8 stycznia 1919 r. Po wycofaniu się powstańców z Wysokiej wstąpił do 9 Pułku Strzelców Wlkp. W stopniu starszego sierżanta walczył na froncie litewsko-białoruskim w 1919 r. Ranny, zwolniony został do rezerwy w maju 1920 r. Od czerwca 1920 r. pracował w Starostwie Krajowym w Poznaniu. W 1939 r. brał udział w obronie Warszawy.
