„Obrazy immanentne” Tadeusza Ogrodnika w Galerii Hotelu Gromada

Zapraszamy na wernisaż wystawy prac Tadeusza Ogrodnika pt. „Obrazy immanentne” w dniu 14 maja (wtorek) o godz. 18.00 do Galerii Hotelu Gromada w Pile.

Tadeusz Ogrodnik studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzyskał w 1982 roku w pracowniach prof. Romana Banaszewskiego i prof. Andrzeja Pietscha. Zajmuje się rysunkiem, malarstwem i grafiką. Bierze udział od 1985 roku w wystawach środowiskowych “Salon Pilski”. Uczestniczył w wielu wystawach ogólnopolskich i międzynarodowych,

między innymi:

– 1986 – XXIII Ogólnopolska Wystawa Malarstwa „Bielska Jesień ‘86”, BWA  Bielsko-Biała;

– 1999 – Ogólnopolska Wystawa Malarstwa “Aqua Fons Vitae” – BWA Bydgoszcz;

– 2001 – “Malarstwo, grafika” – wystawa czterech autorów – MDK Chodzież;

– 2001, 2003, 2005, 2007 –  Biennale Małych Form Malarskich – Toruń, Galeria Wozownia;

– 2004, 2005 – Wystawa Laureatów Konkursu Lexmark European Art Prize (edycji polskiej) –

Galeria Program, Warszawa, Muzeum Galicja, Kraków;

– 2005 – III Biennale Sztuk Wszelakich “Tarnowskie Klimaty 2005” AKTY-AKTY-

Galeria Miejska BWA Tarnów;

– 2005 – III Ogólnopolskie Biennale Malarstwa i Tkaniny Unikatowej TRÓJMIASTO 2005 –

Międzynarodowe Targi Gdańskie S.A. ( nagroda rzeczowa za malarstwo );

– 2005 – 24 Międzynarodowy Plener Kaliski OPATÓWEK – BWA Kalisz;

– 2006 – 4. Międzynarodowe Biennale Miniatury CZĘSTOCHOWA 2006 –

Galeria Ośrodka Promocji Kultury “Gaude Mater”;

– 2007 – VI Ogólnopolskie Biennale Malarstwa i Tkaniny Unikatowej – Trójmiasto 2007 –

Muzeum Miasta Gdyni;

– 2007 – Międzynarodowe Biennale Obrazu Łódź – QUADRO-ART –

Muzeum Historii Miasta Łodzi;

– 2008 – „Sąaiedzi”, Galeria am Alten Markt, Rostok / Niemcy/, BWA i UP Piła;

– 2008 – „etc…”, Galeria Muzeum Stanisława Staszica, Piła;

– 2009 – „etc…”, MDK Chodzież;

– 2017 – Sztuka pilska w czternastu odsłonach, GSW we Włocławku.

Wystawy indywidualne:

• 1984 – BWA Rzeszów;
• 1990 – BWA Bydgoszcz;
• 1992 – BWA Piła – w duecie “Ogrodnik-Sobolewski”;
• 1994, 1997 – Galeria ZPAP, Piła;
• 2001 – BWA Piła – w duecie “Ogrodnik-Lejba”;
• 2004 – Galeria Planetarium, Schwerin – w duecie “Ogrodnik-Lejba”;
• 2006 – MDK Trzcianka – w duecie “Ogrodnik-Kreft”;
• 2004 – Galeria Muzeum Stanisława Staszica w Pile;
• 2006 – Galeria Sztuki Współczesnej we Włocławku;
• 2007 – MDK Chodzież;
• 2013 – BWA i UP Piła;
• 2013 – MDK Wągrowiec.

…………………………………………………………………………………………………………………………

(…) Równie intrygujące, poważne, oszczędne w doborze środków malarskiej ekspresji, dozujące emocje z umiarem – okazują się prace Tadeusza Ogrodnika z cyklu, zatytułowanego dość przewrotnie – „Idący”. Idący nie idą, a stoją, zdają się wtopieni, wpisani w płaszczyznę lub może zniewoleni płaszczyzną obrazu. Postacie o charakterystycznych, wydłużonych sylwetach, sprowadzone do zaznaczonych grubą krechą plam, płaskich, utrzymanych w stonowanych błękitach i przygaszonych, matowych czerwieniach – szczelnie wypełniają płótno. Wrażenie zagęszczenia, nagromadzenia symbolicznie potraktowanych osób osiąga artysta poprzez zastosowanie tak zwanej „odwróconej perspektywy”.  Ci, którzy stoją w najbliżej, tuż przy krawędzi, zamykającej kompozycję ramy – okazują się nienaturalnie skarlali, tamci pokazani jakby w oddaleniu – przytłaczająco, monstrualnie ogromni. W istocie i ci i tamci tworzą znieruchomiały, budzący grozę – tłum istot jakby już nie żyjących, ale jeszcze nie do końca, nie ostatecznie skazanych na unicestwienie. Istot nieprzypisanych konkretnej przestrzeni miasta, ulicy lub placu. Istot trwających w zawieszeniu, rozpiętych, rozpostartych na płaszczyźnie jak owe pamiętne postacie, zapisane w tradycji polskiej szkoły nowej figuracji, znane z podobnie oszczędnych, mocnych w wyrazie, syntetycznych, celowo chropawych ujęć. Ostateczne przesłanie całości wydaje się jednoznaczne, czytelne, nie pozostawiające złudzeń. Wielkość i małość – to sprawa raczej umowna. Atrybutem wielkości obdarzamy tych, których nie znamy osobiście, których zwykliśmy obserwować z bezpiecznego dystansu, z oddalenia. Kreujemy wielkich tego świata, sobie wyznaczając niewdzięczną rolę karłów, błąkających się jak we śnie, zagubionych między ogromnymi, zatrzymanymi w bezruchu, stopami „Tamtych”, zimnych i obojętnych, obcych i nieprzystępnych, anonimowych. (…)

Małgorzata Dorna

Wejść w przestrzeń obrazu, aż do kresu, do miejsca spotkania z artystą. /Uwagi na marginesie wystawy – 39. Salon PilskiART’2015/

(…) Z równie bliskiej perspektywy pozwalam sobie spojrzeć na kompozycje figuralne Tadeusza Ogrodnika, które niezależnie od szkicowych, szerokich pociągnięć pędzla zadziwiają niewielkimi formatami, skalą pozostającą w celowej sprzeczności z ładunkiem emocji, z dramaturgią wewnętrzną dzieła. Cykl „Grupa docelowa” wzbudza zrozumiały niepokój, prowokuje do bardzo osobistych refleksji nad statusem człowieka w zbiorowości, człowieka wkomponowanego, wtłoczonego w tłum, człowieka osaczonego w grupie. Sylwety utrwalone w gęstym, matowym błękicie, podświetlone intensywną czerwienią, postacie zatrzymane w bezruchu, o twarzach znieruchomiałych jak maski, odziane w rodzaj kostiumu, naznaczone wyraźnym, szkicowym konturem, postacie zdeformowane, o martwych, niewidzących oczach – wszystkie one zostały naznaczone piętnem odwiecznej tragedii. To dramat konieczności istnienia, dramat osaczenia,  zamknięcia w „grupie docelowej”, ostatniej i ostatecznej zarazem, w grupie od której nie ma ucieczki i z której wyzwoleniem mogłaby tylko okazać się (jakże teatralna, uroczysta i pożądana zarazem) nieobecność, czy może prościej – śmierć. (…)

Małgorzata Dorna

Twarzą w twarz z dziełem sztuki. Spojrzenie z bliskiej perspektywy, /Salon Pilski 2016/