13 listopada (środa) 2013 roku, godz. 18 00 – Spotkanie z Grażyną Banaszkiewicz

Grażyna Banaszkiewicz – reżyser telewizyjnych filmów dokumentalnych i programów poetyckich, poetka, dziennikarka, fotograf – autorka wystaw „Prosto w Słońce” i „IZRAEL Foto-Ticket”. Związana z Poznaniem i jego życiem artystycznym. Publikowała autorskie rozmowy z ludźmi kultury, sztuki i nauki w magazynie ilustrowanym „Tydzień”. Między innymi współtworzyła tygodnik „Wprost”. Pracowała w poznańskim ośrodku telewizji w latach 1979 – 2011. Śledzi artystyczne wydarzenia w kraju i za granicą (stały korespondent z Biennale Sztuki i Biennale Architektury w Wenecji). Współpracuje z portalami: www.europartner.com.pl., www.naturalnie.com.pl oraz www.atronyartystyczne.p lProwadzi działalność społeczną. Jest autorką tomików poetyckich: „Poszukiwanie”, „Mężczyźni od których umieramy”,„Własne-cudze życie”, „Wyznania” (tomik 4 autorek) i „Świat bez pomysłu”, przewodnika „Zrozumieć sztukę”, a także wielu obrazów dokumentalnych o wybitnych twórcach polskiej kultury, by wspomnieć tylko filmy o Kazimierze Iłłakowiczównie, Stanisławie Grochowiaku, Halinie Poświatowskiej, ks. Janie Twardowskim, Krzysztofie Zanussim, Krzysztofie Kieślowskim, Edwardzie Dwurniku, czy Ryszardzie Krynickim.

Pokazane zostały filmy:

ŻELAZNY TWÓRCA, film dokumentalny, Polska, 2006, barwny, 8 min.

Julian Boss-Gosławski (1926 – 2012) – artysta plastyk, rzeźbiarz, prekursor instalacji. W latach 1946 – 1950 studiował na Wydziale Rzeźby PWSP w Sopocie i w Poznaniu. Później wykładowca PWSP w Poznaniu. Był członkiem awangardowej grupy poznańskich artystów 4F+R. (…) Na początku lat 70. XX wieku samotnie zamieszkał w Rybitwach nad Jeziorem Lednickim. Dokument „Żelazny Twórca” realizowany był w tamtejszej jego kamiennej, własnoręcznie wzniesionej pieczarze pełnej złomu.., bo wszystko mogło być przydatne do kolejnej pracy, kolejnej instalacji. Jego obsesją na kilka lat przed śmiercią stało się Perpetum Mobile. Zawsze niepokorny wobec wszelkich trendów, mód, czy – jak to w jego młodości było – wytycznych wobec twórczości. Osamotnionemu, bezradnemu w radzeniu sobie z rzeczywistością a głośnemu niegdyś twórcy pomagał w codziennym bytowaniu wieloletni przyjaciel, kolekcjoner jego prac – Stanisław Kwiatkowski. Jest on, obok samego Bossa-Gosławskiego, narratorem tego krótkiego dokumentu.

ARKA JÓZEFA WILKONIA, film dokumentalny, Polska, 2007, barwny, 26 min.

Monograficzna wystawa twórczości Józefa Wilkonia (rzeźby najróżniejszych zwierząt, ryb i ptactwa, w drewnie oraz w metalu; akwarele, pastele, książki dla dzieci), którą warszawska Galeria Sztuki ZACHĘTA, pokazywała rekordowo długo, bo w okresie: grudzień – 2006, luty – 2007, także to jak wystawę odbierały różne pokolenia, nie tylko rzesze dzieci; stała się przyczynkiem do realizacji dokumentu pokazującego życie i twórczość tego osobnego zupełnie w obszarze współczesnych w Polsce wydarzeń plastycznych artysty. W filmie, realizowanym tak w ZACHĘCIE, jak i w domu i w pracowni twórcy, w Zalesiu pod Warszawą, obok narracji samego Józefa Wilkonia, oprowadzającego niejako ludzi zebranych na swojej wystawie (przypadkowo w filmie biorą udział odwiedzający w dniu zdjęć ekspozycję), rozmawiającego z dziećmi, wpisującego im dedykacje, wypowiadają się: krytyk sztuki – Danuta Wróblewska oraz krytyk sztuki Monika Małkowska. Ujawniają one, iż te wszystkie stwory, to alter-ego Józefa Wilkonia, który przyznał kiedyś, że swoją twórczością spłaca zwierzętom dług zaciągnięty wobec nich w czasie wojny, kiedy to jako chłopiec zakładał w lesie wnyki, by upolować coś dla wyżywienia rodziny (…).