15.04 – 07.05.2016 / Michał Kubiak „Portret rzeźbiarski a osobowość”

Michał Kubiak, ur. 9 stycznia 1946 r. Studia w PWSSP w Poznaniu w latach 1967-1972. Dyplom w pracowni rzeźby doc. Olgierda Truszyńskiego. Jest laureatem wielu nagród głównych w renomowanych konkursach rzeźbiarskich. Prezentował swoje prace na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, m.in. we Francji (1973), Stanach Zjednoczonych (1974), Niemczech (1987, 1990), Norwegii (1991). Dwukrotny stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki. Prace w zbiorach Muzeum im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Galerii „ZAR” w Warszawie, w kolekcjach prywatnych w kraju (Bydgoszcz, Ustka, Poznań) i za granicą

(…) Doskonalenie warsztatu rzeźbiarskiego pozwoliło mi na stworzenie całego cyklu portretówrzeźbiarskich zapisujących osobowość modeli – postaci znanych ludzi. Klasyczna rzeźba portretowa prócz fizycznego podobieństwa do postaci musi być nacechowana prawdą psychologiczną. Taki psychologiczny wizerunek jest czytelny w portretach Mariana Rejewskiego, Czesława Miłosza, Artura Rubinsteina, Stefana Kisielewskiego, Jerzego Waldorffa, Andrzeja Szwalbego, Jerzego Dudy-Gracza, Carol Miłoszowej. Rzeźby te powstawały zawsze na podstawie bogatej ikonografii. Od fotografii, bezpośredniego kontaktu z modelem, rozmów, wymiany myśli drogą listową z osobą portretowaną, bądź osobami Jej bliskimi poprzez studiowanie literatury związanej z portretowanym. Zatrzymana w moim „obiektywie” postać, jej twarz, uchwycenie chwili, grymasu, charakterystycznego pochylenia głowy mówią mi wiele o charakterze, emocjach i prawdzie psychologicznej modela. (…)

(…) Portret rzeźbiarski wymienionych postaci to bardzo intymny kontakt postaci rzeźbionej z twórcą i otoczeniem, a także bardzo intymny kontakt twórcy z rzeźbioną postacią. Te dwie relacje przenikają się, tworzą więź pozwalającą na utrwalenie psychologicznego wizerunku. Podobieństwo modela i rzeźbionego konterfektu nie może być z trudem rozpoznawalne, musi się samo narzucać, wychodzić z czasu historycznego i indywidualnego, a przenikać do czasu ponad-historycznego. Prawda emocjonalna, psychologiczna zawarta w popiersiach, czy też samych rzeźbionych głowach prowadzi w sferę uniwersum kultury. (…)

(…) Wymienione rzeźby funkcjonują w przestrzeni rzeczywistej, społecznej i kulturowej, stanowiącej rodzaj ramy dla wystawionego obiektu. Jednocześnie są one jak granica, oddzielają to, co wewnętrzne od tego, co zewnętrzne. (…)

art. rzeźb. Michał Kubiak

Michał Kubiak – Katalog 2016 PDF