Tadeusz Ogrodnik

Tadeusz Ogrodnik (ur. 1955 roku w Pułtusku) – studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzys-kał w 1982 roku w pracowniach prof. Romana Banaszewskiego i prof. Andrzeja Pietscha. Zajmuje się rysunkiem, malarstwem i grafiką. Bierze udział w wystawach środowiskowych „Salon Pilski” i plenerach „Międzynarodowe Interdyscyplinarne Spotkania Twórców CZŁOPA”. Uczestniczył w wielu wystawach ogólnopolskich i międzynarodowych, m. in.: Ogólnopolska Wystawa Malarstwa „Aqua Fons Vitae” – BWA Bydgoszcz, 1999; „Malarstwo, grafika” (wystawa czterech autorów), MDK Chodzież, 2001; Biennale Małych Form Malarskich – Toruń, Galeria Wozownia, 2001, 2003, 2005; Wystawa Laureatów Konkursu Lexmark European Art Prize (edycji polskiej) – Galeria Program, Warszawa 2004, Muzeum Galicja, Kraków 2005; III Biennale Sztuk Wszelakich „Tarnowskie Klimaty 2005” AKTY-AKTY – Galeria Miejska BWA, Tarnów, 2005; III Ogólnopolskie Biennale Malarstwa i Tkaniny Unikatowej TRÓJMIASTO 2005 – Międzynarodowe Targi Gdańskie S.A. ( nagroda rzeczowa za malarstwo); 24 Międzynarodowy Plener Kaliski OPATÓWEK 2005 – BWA Kalisz; 4. Międzynarodowe Biennale Miniatury CZĘSTOCHOWA 2006 – Galeria Ośrodka Promocji Kultury „Gaude Mater”. Wystawy indywidualne: 1984 – BWA Rzeszów; 1990 – BWA Bydgoszcz; 1992 – BWA Piła – w duecie „Ogrodnik-Sobolewski”; 1994, 1997 – Galeria ZPAP, Piła; 2001 – BWA Piła – w duecie „Ogrodnik-Lejba”; 2004 – Galeria Planetarium, Schwerin – w duecie „Ogrodnik-Lejba”; 2006 – MDK Trzcianka – w duecie „Ogrodnik-Kreft”; 2004 – Galeria Muzeum Stanisława Staszica, Piła; 2006 – Galeria Sztuki Współczesnej, Włocławek.

www.ogrodnikxxl.blox.pl

… Bohaterowie jego prac podróżują bez początku i końca pogrążeni w nieskończonej ciągłości. Pokraczni, bezradni i niepewni próbują uciec przezna-czeniu. Bohaterowie „zjawień” z autobusów, ulic, barów, a także pracowni i wystaw przenikają się, nakładają swoje byty na byty innych, świadomi swej kruchości i małości. Tworzą duchową kronikę swego miejsca i czasu. Artysta precyzyjnie wyważa środki wyrazu, dawkuje niejako niezbędną i konieczną kombinację form otwierając drogę subiektywnego odczuwania i bu-dzącej się refleksji ogólnoludzkiej. Nie mówi wprost, nie dopowiada lecz sugeruje, do których obszarów człowieczeństwa będzie się zbliżał. Trochę jak jazzmen kilkoma dźwiękami dotykający naszych wewnętrznych strun, jak standardów, które każdy kiedyś słyszał i nosi w sobie jak kod kulturowy. Praca na pozór nieskomplikowana – kilka zrazu plam w prawie monochromatycznej tonacji z kilkoma zarysami pędzlem „machniętych” postaci – prowokuje intrygę artystyczną, którą chce się podążać. Szczególną wagę odgrywa magiczne światło, które nie jest namalowane lecz emanuje wprost z podłoża (jak z monitora) i w miarę percepcji pulsuje także w partiach ciemnych, dzięki czemu także i one świecą bogactwem odcieni i struktur…

(Anna Lejba)

Ze zbiorów galerii: