Rafał Boettner – Łubowski „Cytacje”

Od 18 kwietnia 2008 roku można oglądać w Małej Galerii BWA przy ul Boh. Stalingradu w Pile wystawę Rafała Boettnera-Łubowskiego pod tytułem „Cytacje”. Zgromadzono na niej prace graficzne, rysunki i rzeźby.

Rafał Boettner-Łubowski to artysta rzeźbiarz, również krytyk i teoretyk sztuki. Studiował w latach 1994–2000 w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby oraz na Wydziale Edukacji Artystycznej. Uzyskał dyplom z wyróżnieniem w zakresie rzeźby w Pracowni Rzeźby prof. Józefa Petruka. Tworzy instalacje, obiekty i kompozycje rzeźbiarskie utrzymane w poetyce klasycznego posągu. W swojej sztuce odnosi się także do wybranych możliwości technik cyfrowych. Jest także autorem prac z dziedziny grafiki i rysunku. Bardzo często inspiracją dla jego wypowiedzi twórczych jest szeroko rozumiana tradycja artystyczna: antyczna, nowożytna i XIX-wieczna, z którą autor koresponduje, ale i w rozmaity sposób polemizuje. Jako teoretyk sztuki, Rafał Boettner-Łubowski przede wszystkim poświęca się refleksji na temat estetyki i historii rzeźby. Swoje rozważania od 2003 roku cyklicznie publikuje na łamach Kwartalnika Rzeźby „Orońsko”. Poza tym bardzo ważnym tematem jego teoretycznych rozważań jest problematyka cytatu i praktyk twórczego artystycznego naśladownictwa w sztuce. Laureat kilku stypendiów artystycznych, między innymi Stypendium dla Młodych Twórców Kapituły Miasta Poznania (1999) i Stypendium Ministra Kultury Funduszu Promocji Twórczości (2005). Swoje prace prezentował na 12 wystawach indywidualnych i 30 wystawach zbiorowych. Prace artysty znajdują się w kolekcjach prywatnych, między innymi w kolekcji znanego kreatora mody Pierre’a Cardina.

Prace Rafała Boettnera-Łubowskiego posiadają rodowód w antycznym i klasycystycznym rozumieniu piękna. Artysta wielokrotnie, niemal wprost, nawiązuje do akademickich przedstawień, będących podwalinami sztuki zachodnio-europejskiej. Jednak to, co wydaje się o wiele bardziej istotne w jego poszukiwaniach, to rodzaj semiologicznej analizy przedmiotu względem „antycznego piękna”. Samo pojęcie-słowo: „antyczne piękno” jest przeze mnie celowo zawarte w cudzysłów, gdyż jest ono wyraźnie poróżnione kontekstem surowej rzeczywistości. Rzeczywistość przejawia się jako prosty przedmiot. W swoich realizacjach Boettner-Łubowski używa przedmiotów wprost z ulicy, co ciekawsze są to przedmioty o wyraźnej, surowej etymologii (kostka brukowa, żeliwna pokrywa studzienki kanalizacyjnej, szare, grubo tkane płótno). Przybliża to artystę do realizacji artystów z kręgu włoskiej fali sztuki ubogiej, gdzie antyk grał równie znaczące odniesienie dla przygnębiającej ówcześnie włoskiej rzeczywistości lat 60. Boettner-Łubowski mimo wszystko jest rzeźbiarzem, który używa rzeźb jako przedmiotów. Nierzadko rzeźba-przedmiot jest jawnym zapożyczeniem-kopią z całym zapleczem religijnych, mitologicznych i historycznych znaczeń. Warty podkreślenia jest rodzaj gry; nie tyle ikonograficznej, jak to artysta zawarł w tytule jednej z prezentowanych prac, ale semiologicznej, gdyż pole znaczeniowe prac wychodzi poza granice sztuki. Sens prac budowany jest przez kontekst.

Paweł Polus