25.05.2012 – Anna Lenkiewicz – malarstwo i małe formy rzeźbiarskie
Studiowała malarstwo w Harrow School of Arts w Londynie i w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskała w pracowni prof. K. Studnickiej i prof. W. Sadleya w 1972 roku. Pracowała w londyńskim wydawnictwie, opracowując graficznie encyklopedie i publikacje naukowe. Po powrocie do Polski współorganizowała Warszawski Miesiąc Malarstwa – cykliczny projekt wystaw organizowany przez Okręg Warszawski ZPAP oraz wystawy zbiorowe w Szwecji, Kolonii i Krakowie. Wyróżniona dwoma stypendiami twórczymi MKiS oraz stypendium zagranicznym w Brukseli. Przez rok była dyrektorem jednego z Warszawskich Domów Kultury. Z funkcji tej zrezygnowała kiedy została wiceprezesem Okręgu Warszawskiego ZPAP. Uprawia malarstwo oraz rzeźbę kameralną. Miała wiele wystaw indywidualnych w kraju i zagranicą. Od ukończenia studiów uczestniczy w wystawach zbiorowych. Jest także członkiem Stowarzyszenia Pastelistów Polskich.
Wystawy (wybór):
2011 – BWA Kielce, 2011 – Open Art Exhibition Pallant House w Chichester w Anglii, 2010 – BWA Ciechanów, 2010 – Galeria Miejska w Ostrołęce, 2010 – Płocka Galeria Sztuki, 2009 – Taki Pejzaż, wystawa organizowana przez MCKiS, Dom Kultury Polskiej, Wilno, 2008 – Bliżej-Dalej, Nowy Sącz, Krynica, Nowy Targ, 2007 – Artists from Warsaw, Halmstad, Szwecja, 2007 – BWA, Nowy Sącz, 2007 – Pologne-Paris, Paryż, 2006 – Wystawa zbiorowa, Wola Trade Tower, Warszawa, 2005 – Konfrontacje Atrium Wola Center, Warszawa, 2001 – Wystawa zbiorowa – Galeria Pryzmat, Kraków, 2000 – Galeria Otwarte Koło, Warszawa, 1999 – Wystawa malarstwa Galeria Pryzmat, Kraków, 1997 – Wystawa w Hampstead Avivson Gallery, Londyn, 1994 – Wystawa w DAP, Warszawa, 1994 – Wystawa w Salonie Art w Ambasadzie Polskiej w Kolonii, 1994 – Wystawa w Galerii Art Contact w Bergisch Gladbach, 1983 – Wystawa w Londynie i w Lozannie, 1981 – Wystawa w Salisbury, Wielka Brytania, 1980 – Wystawa malarstwa w Domu Artysty Plastyka w Warszawie, 1979 – Wystawa w BWA w Łańcucie, 1979 – Udział w Salonie Wiosennym w Grand Palais w Paryżu, Saint Raphael, Francja, 1977 – Wystawa malarstwa – Galeria Promocji; Warszawa,1975 – Wystawa Pokolenie, Warszawa, 1973 – Wystawy w Warszawie, Londynie i Lozannie, 1972 – Galeria MDM, Warszawa.
„Analiza – dekonstrukcja – konstrukcja – synteza – i głęboki namysł pomiędzy tymi wszystkimi etapami: gdyby chcieć prostym schematem opisać proces twórczy Anny Lenkiewicz mógłby on wyglądać w taki właśnie sposób. Przedmiotem jej artystycznych rozważań i tematem większości prac jest pejzaż – lecz nie jest to widok konkretnego miejsca, czy malarska rejestracja jednostkowego, w określonym czasie zamkniętego, estetycznego i emocjonalnego przeżycia. Ich syntetyczna forma i odpowiadający jej sposób malowania świadczą o tym, że przestrzeń zewnętrzna zda się być dla niej nie tyle inspiracją, natchnieniem, co obszarem zasobnym w formy, rytmy, struktury i kolory, z których można wybierać dowolnie pasujące do siebie elementy. Przeprowadza analizę tak rozumianego pejzażu – co zawsze związane jest z myślową dekonstrukcją, z rozkładaniem na czynniki pierwsze, z wypreparowywaniem ze złożonych całości elementów najistotniejszych, zwłaszcza tych najbardziej ogólnej natury; tych, które w najbardziej uniwersalny sposób określają istotę rzeczy. Efektów tej analizy nie przenosi od razu, bezpośrednio na płótna: raczej gromadzi w pamięci, wyposaża we własne przemyślenia, tworzy z nich rodzaj matryc koncepcji. Analizuje także strukturę materii ziemi, jej przygaszone, na brązach, szarościach, beżach i ugrach oparte kolory, powierzchnie kamieniste i piaszczyste, równoległe rytmy bruzd zaoranych pól. Na użytek swojej sztuki przetwarza je w charakterystyczne, gęstą farbą i krótkimi pociągnięciami pędzla malowane, rytmicznie ułożone wypukłe kleksy lub szerokie przecinki. Z nich konstruuje wysmakowaną, reliefową prawie, fakturę swoich prac, tworzy plastyczne napięcia, układając je systematycznie na płaszczyźnie warstwami różniącymi się kierunkiem ich nałożenia i barwą. Każda z jej prac jest kreacją, starannie przemyślanym układem form właściwie abstrakcyjnych. Każda stanowi rodzaj konstrukcji, złożonej ze starannie przemyślanych, oszczędnych i surowych ram kompozycji, porządkowanych przez nie reliefowych rastrów struktur materii i stonowanych, spokojnych barw. Każda jest syntezą, logicznym połączeniem zdyscyplinowanej formy, intelektualnych rozważań i emocji, zawartych w dynamicznie i grubo kładzionej, optycznie rozsadzającej wyznaczone jej ramy, gęstej materii farby. Syntezą często skondensowaną niemal do znaku porównywalnego z logo. Ich horyzontalny układ, wzajemne rytmiczne relacje – i tytuły – kierują skojarzenia odbiorcy w stronę pejzażu. Oszczędny język plastyczny, którym artystka się posługuje, jest również temu kierunkowi podporządkowany: strefę kompozycji określającą partię ziemi tworzy poprzez nakładanie charakterystycznej, mięsistej struktury materii, partie przynależne niebu czy wodzie maluje gładko, lub mocno rozrzedzoną, płynną, wsiąkającą w płótno farbą. Zachowuje także schemat kolorystyczny pejzażu: ciemne, w kolorach ziemi utrzymane dolne części prac, błękitno-szare górne. Czasem podobną, sugestywną rolę pełni w nich pojedynczy drobny element, rodzaj plastycznego kontrapunktu – jak czerwony znaczek ciężarówki w kompozycji zatytułowanej Ciężarówka na A4, czy sylwetka czerwonego konia w kolejnej (Koniki w oddali). Zdarza się, że rozpisuje swoje plastyczne rozważania na tryptyki – jak podzielona na trzy części monochromatyczna Złota góra i cykle, czego przykładem są trzy subtelne, delikatne obrazy zatytułowane Po sezonie. A także dyptyki: jak Spadające kolibry i dwa ciemne, zupełnie inaczej malowane, Pejzaże syntetyczne. Oba składają się z dwóch kwadratów, z których każdy mógłby być osobną, abstrakcyjną kompozycją. Połączone tworzą charakterystyczny dla rozległych panoram kształt leżącego prostokąta, a ich poziomo biegnące podziały wyciągają się horyzontalne układy form. Malowane gładko, z dużą przewagą matowej czerni, z niektórymi tylko partiami monochromatycznych rytmów równolegle nakładanych struktur i dopowiadającymi je pojedynczymi, rudobrązowymi elementami. W pejzażowych syntezach Anny Lenkiewicz zbyt duży procent stanowi jej kreacja, zawarty w niej sposób myślenia i zapisane malarskim gestem emocje, aby były one widokami miejsc rzeczywistych. Z całą pewnością są to pejzaże jej wewnętrznego świata, którymi malując je i pokazując, dzieli się z innymi”.
Stanisława Zacharko
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
„Z malarstwem Anny Lenkiewicz zapoznałem się w latach osiemdziesiątych w Londynie. Z przyjemnością do tej pory śledzę rozwój jej twórczości, choć prace swoje pokazuje nieczęsto. Przy pierwszym oglądaniu obrazów zaskoczył mnie tradycyjny warsztat ze wszystkimi niuansami malarstwa sztalugowego. Wymowa intelektualna i przesłanie są jednak całkiem współczesne, a może ponadczasowe. Niedomówienia stają się pytaniami o przemijanie czasu. Takie też refleksje budzą ostatnie kompozycje przestrzenne i kolaże artystki. W obrazach dzieci – starcy zaczarowani w bezruchu trwają w nadrealnym pejzażu, dumają nad odwiecznymi zagadkami. Postaci i krajobrazy przywołują z pamięci świat ze snów, zapomniane wrażenia i uczucia.Zarówno malarstwo, jak i kompozycje przestrzenne mają to samo przesłanie i ten sam refleksyjny nastrój. Zmienia się forma kreacji. Patrząc na „para-rzeźby”, jak nazywa je artystka, stawiamy sobie pytanie: Czy pudła pełne starych zabawek to tylko minione dzieciństwo, zapomniane emocje, czy dokument z zamkniętego rozdziału w życiu. Co dla nas znaczy Złoty deszcz wspomnień – pewnie dla każdego coś innego; przywołuje myśli, które odeszły już w inny wymiar. Tylko my sami możemy je wskrzesić. A sztuka Anny Lenkiewicz ułatwia nam to zadanie”.
John A. Scott
Wernisażowy wieczór uświetnił występ „Trio Agato” w składzie: Agata Śnioszek – fortepian, Arkadiusz Śmigielski – skrzypce, Tomasz Śmigielski – wiolonczela.