27 stycznia (wtorek) 2015 rok, godz. 19 00 – Spotkanie w ramach cyklu „Rozmowy o sztuce” z reżyserem filmów dokumentalnych, poetką, dziennikarką i fotografem Grażyną Banaszkiewicz

Grażyna Banaszkiewicz – reżyser telewizyjnych filmów dokumentalnych i programów poetyckich, poetka, dziennikarka, fotograf – autorka wystaw „Prosto w Słońce” i „IZRAEL Foto-Ticket”. Związana z Poznaniem i jego życiem artystycznym. Publikowała autorskie rozmowy z ludźmi kultury, sztuki i nauki w magazynie ilustrowanym „Tydzień”. Między innymi współtworzyła tygodnik „Wprost”. Pracowała w poznańskim ośrodku telewizji w latach 1979 – 2011. Śledzi artystyczne wydarzenia w kraju i za granicą (stały korespondent z Biennale Sztuki i Biennale Architektury w Wenecji). Współpracuje z portalami: www.europartner.com.pl., www.naturalnie.com.pl orazwww.stronyartystyczne.pl. Prowadzi działalność społeczną. Jest autorką tomików poetyckich: „Poszukiwanie”, „Mężczyźni od których umieramy”, „Własne-cudze życie”, „Wyznania” (tomik 4 autorek) i „Świat bez pomysłu”, przewodnika „Zrozumieć sztukę”, a także wielu obrazów dokumentalnych o wybitnych twórcach polskiej kultury, by wspomnieć tylko filmy o Kazimierze Iłłakowiczównie, Stanisławie Grochowiaku, Halinie Poświatowskiej, ks. Janie Twardowskim, Krzysztofie Zanussim, Krzysztofie Kieślowskim, Edwardzie Dwurniku, czy Ryszardzie Krynickim.

PODRÓŻE EDWARDA DWURNIKA – film dokumentalny, produkcja: Polska 1995.

O Edwardzie Dwurniku – wybitnym malarzu i grafiku, należącym do grona najbardziej rozpoznawalnych osobowości polskiej sztuki współczesnej, krytyka pisze wręcz: Jedyny polski artysta, któremu przed naszą transformacją ustrojową udało się odnieść międzynarodowy sukces. Zaistniał m.in. na znaczącym Festiwalu Sztuki, DOCUMENTA 7 w Kassel w 1982 roku. Niepokorny i prowokacyjny, zmienny i nieprzewidywalny, z poczuciem humoru, z zaangażowaniem w rzeczywistość, ale i z dystansem do niej. Trudny do kategorycznego kwalifikowania. Budzi skrajne reakcje i poruszenie, także wśród twórców najmłodszego pokolenia. Film Grażyny Banaszkiewicz „Podroże Edwarda Dwurnika” (1995) powstał na kanwie obszernej monograficznej wystawy artysty w Wurttem-bergischen Kuntstvereins Stuttgart (czerwiec – sierpień 1994 r.). Oparty głównie na narracji samego Edwarda Dwurnika odkrywa kolejne jego twórcze rozważania, rozterki, zamysły zamykane w cykle poczynając od I zatytułowanego DROGA … po XX – BŁĘKITY.

BARDZO DŁUGI OBRAZ – film dokumentalny, produkcja: Polska 2008.

(…) Głównym motywem obrazów Andrzeja Kurzawskiego (1928 – 2012) jest pejzaż. Coraz bardziej rozbielany. Andrzej Kurzawski całe twórcze życie zmagał się z bielą. Chyba nikt tak nie maluje bieli jak on. Dla artysty ważna jest również faktura obrazu. Chropawa, ale w swojej srebrzystości stanowiąca zarazem pewną tajemnicą; wciągająca, urzekająca. Nawet wtedy, gdy pejzaż jest brunatny, gdy łamią go ostro linie skał, jak w cyklu powstałym po powrocie (lata 60.) z plenerów w Bułgarii i Jugosławii. W pracowni, w kącie pod oknem intryguje wielka sterta tubek po farbach. Andrzej Kurzawski cytuje Eustachego Wasilkowskiego: „Malarstwo nie znosi skąpstwa”. W ostatnich latach powstał cykl „Okien”. Ale to nie jest patrzenie z okna, czy przez okno. To patrzenie z własnego wnętrza, wnikliwy dyskurs z tym, co już wcześniej powstało, dążenie do o b r a z u c z y s t e g o . Gdy z uporem dopytuję o istotę malarstwa, ze sterty różnych druków, wyjmuje jeden z folderów, czyta: „Obrazy… rodzą się nie z natury lecz z innych obrazów, w kulturze one tkwią, a nie w przyrodzie”. To profesor Zdzisław Kępiński – mówi – ja się z nim zgadzam… Jego życie wypełniał rytuał malowania. Codziennie pokonywał blisko 100 stopni do swojego „Gołębnika” i stawał przed sztalugą.